Özet
Bu çalışma, sanat nesnesi olarak seramiğin sabit bir ontolojik statüye indirgenemez oluşunu, çağdaş nesne-odaklı felsefi yaklaşımlar bağlamında incelemektedir. Amaç, seramik nesnenin ne tam anlamıyla bir özne ne de bütünüyle bir nesne olarak konumlanabildiği ontolojik geçiş hâllerini kavramsallaştırmak ve bu geçişlerin estetik deneyim üzerindeki etkilerini ortaya koymaktır. Çalışmada Michel Serres’in yarı-nesne, Graham Harman’ın geri çekilmiş nesne ve Timothy Morton’un hiper-nesne ve ağ (mesh) kavramları üzerinden seramik nesneye dair alternatif ontolojik okumalara yer verilmiştir. Yöntem olarak, bu kavramlar felsefi bağlamda açımlanmış, seramiğin üretim sürecindeki maddi dönüşüm (kil → obje → artefakt), işlevsel/ritüel/estetik pozisyonları ve tamamlanmamışlıkla ilişkisiyle birlikte ele alınmıştır. Sonuç olarak seramik nesne, sabitlenemeyen, sürekli dönüşüm hâlinde olan, görünüşü ile özü arasında mesafe barındıran ve anlamını tamamlanmamışlık içinde kuran bir varlık biçimi olarak değerlendirilmiştir. Bu bağlamda seramik, yalnızca sanatın değil, çağdaş ontolojinin de merkezinde yer alan nesneleşememe durumunu temsil eden özgün bir düşünce nesnesi olarak okunmuştur.
Abstract
This study examines the irreducibility of ceramics as an art object to a fixed ontological status in the context of contemporary object-oriented philosophical approaches. The aim is to conceptualise the ontological transitional states in which the ceramic object can be positioned neither as a subject nor as an object in its entirety, and to reveal the effects of these transitions on aesthetic experience. The study includes alternative ontological readings of the ceramic object through Michel Serres' quasi-object, Graham Harman's withdrawn object, and Timothy Morton's hyper-object and mesh concepts. As a method, these concepts are elucidated in a philosophical context, and the material transformation (clay → object → artefact) in the production process of ceramics is discussed together with its functional/ritual/aesthetic positions and its relationship with incompleteness. As a result, the ceramic object is evaluated as a form of being that cannot be fixed, is in a state of constant transformation, contains a distance between its appearance and its essence, and establishes its meaning within incompleteness. In this context, ceramic is read as a unique object of thought representing the state of non-objectification, which is at the centre of not only art but also contemporary ontology.
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
